Το ΔΗΚΟ δυσκολεύεται να αποφασίσει για τις προεδρικές εκλογές. Υπάρχει μια ισχυρή τάση στο κόμμα υπέρ του Χριστοδουλίδη, υπάρχει όμως και μια άλλη υπέρ της αυτόνομης καθόδου και μερικές μικρότερες υπέρ άλλων τάσεων. Η αλήθεια είναι πως όποια απόφαση και αν λάβει υπό αυτά τα δεδομένα η ηγεσία του κόμματος, θα υπάρξουν εσωκομματικές αντιδράσεις. Με πιθανότητα να προκαλέσει ισχυρή και επικίνδυνη εσωστρέφεια. Παρόμοια παρουσιάζεται η κατάσταση και στα άλλα παραδοσιακά κόμματα. Στον ΔΗΣΥ η βάση είναι ήδη μοιρασμένη μεταξύ Αβέρωφ και Χριστοδουλίδη. Στο ΑΚΕΛ παρά την προσπάθεια της ηγεσίας να δείξει ότι η απόφασή της αγκαλιάζεται από τη βάση του κόμματος, στην πραγματικότητα υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια.

Η εικόνα αυτή αποκρυσταλλώνεται πλήρως στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, όπου εμφανίζεται το 67% των ψηφοφόρων των κομμάτων να δηλώνει ότι δεν θα επηρεαστεί από την απόφαση των ηγεσιών των κομμάτων τους και ότι θα κάνουν τη δική τους επιλογή. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Η διαχρονική απογοήτευση από τη συμπεριφορά και τις αποφάσεις των ηγεσιών, η αναξιοπιστία που περιβάλλει πλέον τις κομματικές ηγεσίες, η κούραση των ψηφοφόρων από τις λανθασμένες και αποτυχημένες επιλογές, καθώς και η εμφάνιση ενός υποψηφίου, που κατέρχεται χωρίς να είναι επιλογή κομματική και φαίνεται η εικόνα και το ήθος του να πείθει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη αιτία, η οποία μπορεί να μην αναγνωρίζεται από τις κομματικές ηγεσίες επειδή δεν τις συμφέρει, ωστόσο, είναι εμφανές ότι υποσυνείδητα δεν γίνεται πλέον αποδεκτή από ισχυρή μερίδα των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων. Η επιμονή των κομματικών ηγεσιών να στρέφουν την πλάτη στην κομματική συμμετοχική δημοκρατία.

 

Διαχρονικά παρακολουθούμε τις κομματικές ηγεσίες να αποφασίζουν μόνες ή σε μικρά ελεγχόμενα σώματα, τον υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές. Αγνοώντας πλήρως τη βούληση των μελών ή των ψηφοφόρων του κόμματος. Και έρχονται αμέσως μετά να απαιτήσουν από αυτούς να ακολουθήσουν την επιλογή τους. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι οι εποχές άλλαξαν. Ότι οι ψηφοφόροι έχουν μάθει πλέον τις ηγεσίες. Απηύδησαν με τις προσωπικές ατζέντες τους. Απεχθάνονται τα παιγνίδια εξουσίας που παίζουν και τα αηδιαστικά αλισβερίσιά τους. Πλέον, η σχέση ηγεσιών και ψηφοφόρων έγινε τόσο χαλαρή ώστε να είναι εξαιρετικά δύσκολο να ελέγξουν τους τελευταίους.

ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ ακολούθησαν ήδη την πεπατημένη. Έκαναν οι ηγεσίες την επιλογή τους κατά το δοκούν, αγνοώντας τη βούληση των μελών τους. Και τώρα, βρίσκονται ενώπιον των λαθών τους, με ορατό τον κίνδυνο να έχουν κόστος. Το ΔΗΚΟ, όμως, έχει ακόμη την ευκαιρία να βγει από το αδιέξοδο. Πρωτοπορώντας. Αλλάζοντας τη συνήθη αποτυχημένη τακτική.

 

Ο Νικόλας έχει ενώπιον του την επιλογή να στηρίξει τον Χριστοδουλίδη. Είναι, όμως, αλήθεια ότι δεν θα μπορέσει να κατευνάσει τις αντιδράσεις μιας μερίδας στελεχών και οπαδών του κόμματος, που βλέπουν τον συγκεκριμένο υποψήφιο ως συνεχιστή της πολιτικής Αναστασιάδη. Η επιλογή του Αβέρωφ θα ισοδυναμούσε για τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ ταφόπλακα στο πολιτικό του μέλλον (ακόμη και αν μεθοδεύσει τα πράγματα με τέτοιο τρόπο ώστε να οδηγηθεί σε συνεργασία μαζί του στον δεύτερο γύρο των εκλογών). Διότι εδώ και αν δεν έχει την παραμικρή δικαιολογία συγκριτικά με τα όσα διατυμπάνιζε τα προηγούμενα χρόνια. Έχει ακόμη την επιλογή να κατέλθει ο ίδιος ως υποψήφιος με την στήριξη της ΕΔΕΚ και ίσως κάποιου άλλου μικρού κόμματος. Πρόκειται, ωστόσο, για επιλογή με ρίσκο. Διότι μπορεί να εξέλθει των εκλογών με μικρό ποσοστό, που σε συνδυασμό με την αποτυχία του το 2018, θα έκλεινε κάθε προοπτική για το μέλλον. Παράλληλα, θα επέτρεπε στην ΔΗΠΑ να κάνει παιγνίδι με τον Χριστοδουλίδη, με ό,τι κάτι τέτοιο θα συνεπάγετο. Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, ο Νικόλας και η λοιπή ηγεσία του ΔΗΚΟ έχει τη λύση. Την πλέον δημοκρατική. Αυτήν, που έπρεπε όλες οι κομματικές ηγεσίες να ακολουθούν. Αν πραγματικά σέβονταν τα μέλη και τους ψηφοφόρους τους. Αν πραγματικά σέβονταν την έννοια της δημοκρατίας. Αν πραγματικά σέβονταν την έννοια κόμμα, ως οργανωμένου συνόλου.

Μπορεί να ζητήσει από τα μέλη του κόμματός του να αποφασίσουν. Να θέσει ενώπιον τους όλες τις επιλογές και να τα καλέσει να ψηφίσουν με μυστική ψηφοφορία. Στήνοντας μιαν κάλπη σε κάθε επαρχία. Το οικονομικό κόστος μιας τέτοιας διαδικασίας θα είναι μηδαμινό μπροστά στο πολιτικό κόστος το οποίο θα επιφέρει η προσπάθεια επιβολής από την ηγεσία προς τα μέλη. Η ηγεσία θα δεσμευτεί να ακολουθήσει την επιλογή της πλειοψηφίας των μελών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, ουδείς θα μπορεί να την κατηγορήσει. Ουδόλως μια τέτοια διαδικασία σημαίνει ότι η ηγεσία αποποιείται των ευθυνών της. Αντιθέτως, για πρώτη φορά σε αυτό τον τόπο, μια ηγεσία θα δικαιούται να καυχιέται για την απόλυτη κομματική δημοκρατία. Για τον απόλυτο σεβασμό και του τελευταίου μέλους του κόμματος. Θα ανοίξει νέους ορίζοντες στην κομματική συμμετοχική δημοκρατία.

Ιδού η Ρόδος…

Πηγή: Φιλελεύθερος-Του Γιώργου Καλλινίκου